Ze werd naar dit kerkje gebracht, er werden mooie woorden gesproken, prachtige muziek gedraaid en toen ging ze in een zee van witte bloemen.
Ik geloof dat ik nooit wen aan de dood.
Daarna samenkomst in de kroeg en het ‘opnieuw’ ontmoeten van mensen. Koffie en een borrel, ik bleef treurig. Ik weet wel dat het dan altijd uiteindelijk gezellig is maar dat voelde ik niet.
En een schitterend gedicht van Pessoa dat ik nog moet zien te achterhalen.
Ik was bang voor mist vandaag maar er was op de terugweg onmiskenbaar meer licht. Ook ganzen dus sneeuw.
En dan dient het gewone leven zich alweer aan, daar zit ik weer in voel ik echt.
3 maanden geleden dacht ik dat dat niet meer bestond.
Vriendin M adviseerde me Elisabeth Jane Howard, de eerste twee dikke delen van dit familie epos.
