god, vader
nooit was een mens zo alleen
haar kamer met zicht op de blinde kerkmuur
slaaplucht ingedikt
nooit meer zon op haar bed
in dit zurige dorp vol geheimen
haar bestaan veronachtzaamd
elke dag haar soep koud
in de eeuwige geur van stront
en altijd krassende kraaien in de lucht
duwen we haar voort
de weilanden,
de dijk
het zwarte water
het kerkhof
god, vader…
Archief
Categorieën
bijzondere links
borduurwinkels
kindje
kunst
Lezen
textiel/borduren
Tuin
Weblogs
Zo willen we niet het einde beleven. Dat is zeker. Prachtig gedicht en prachtige foto !