7 september 2007

Weer een dag waarvan ik nu al weet dat ik ‘m nooit zal vergeten, het zal een ijkpunt zijn in de toekomst.

Een groot gedeelte van de avond verdaan, met het zoeken naar het geluid van de ‘steenmarter’. 2 uur verder verder ben ik nog niet veel wijzer.Feit is dat we al wekenlang (maanden zelfs denk ik) elke nacht het gekrijs van steenmarters horen die hun territorium verdedigen.

Zo lang al als T ziek was, hoorden we ze.
En ook al bezwoeren we onszelf dat zijn ziekte écht niet dat was, het was wél zo!
Veel mensen rouwen, zijn ontdaan, zullen hem missen. Heb al de hele dag het volgende volgende gedicht van Kavafis in mijn hoofd, het past bij hem!
Antonius door zijn god verlaten

Wanneer, om middernacht, je plotseling
een onzichtbare stoet voorbij hoort trekken
met stemmen en betoverende muziek –
treur dan niet nutteloos om je fortuin
die van je wijkt, je werken die mislukten,
je plannen voor het leven die allemaal illusies bleken.
Je moet, als was je lang voorbereid en moedig,
vaarwel zeggen aan het Alexandrië dat jou verlaat.
Bedrieg vooral jezelf niet, zeg niet dat
het een droom was, dat je gehoor je misleidde:
laat zo’n vergeefse hoop niet tot je toe.
Je moet, als was je lang voorbereid en moedig,
zoals jou, die zo’n stad vergund was, past,
beheerst naar het venster toegaan
en luisteren, met ontroering, niet met
lafhartig klagen en jammeren, in een laatst genieten,
naar de klank der betoverende instrumenten
van de geheime stoet die voorbijtrekt,
en vaarwel zeggen aan het Alexandrië dat je verliest.

Uit: K.P. Kavafis, Gedichten in de vertaling van Hans Warren en Mario Molegraaf, Amsterdam: Bert Bakker, 1991