We reden van Auckland naar Whangarei, ik dacht misschien iets van op en neer naar Eindhoven, dat bleek anders, 170 km heen 170 km terug. Achteraf hadden we dus beter onderweg een b&b kunnen zoeken.
We gingen op bezoek bij Adriaan en zijn vrouw. Adriaan is de broer van mijn Peetoom. Hij woont al 63 jaar in NZ, is recent flink ziek geweest en af en toe wat vergeetachtig, maar daar zit hij niet mee. Heeft onmiddellijk weer het dialect van het oude stadje te pakken. Prachtig! De hele familie passeert de Revu, hij zegt zelf ook dat naarmate hij ouder wordt (87) hij meer verlangt naar zijn geboorteplaats. In hun comfortabele bungalow overal foto’s, foto’s die ik me nog herinner uit de huizen van familieleden waar ze ook hingen. Merkwaardig; het was of ik het petroleum pitje waarop zijn moeder eeuwig vlees stoofde, weer rook. Geen wonder dat “naar oom Adriaan” een begrip is geworden bij de kleinkinderen die hier hun stages, co- schappen etc doen. In Auckland voelde ik heel erg dat L hier zover van iedereen weg woont, dat werd minder bij dit lieve bejaarde paar.
Het was vooral ook mooi om noordwaarts te rijden, hoge heuvels en dalen met koeien, die door motorrijders bij elkaar werden gedreven. Veel bossen ‘wood the natural choice’.
Veel Maori monumenten, en plaatsen waar de Maori geschiedenis wordt herdacht.
Terug reden we via de westkant van het Noordereiland, nóg mooier! in het late avondlicht.
Gelukkig vonden we een beef en pizza tentje, gerund door een soort Hels Angels, waar we voortreffelijk aten.
We hebben al half en half besloten dat we terug willen in dat gebied, bay of plenty of bay of islands.
Inmiddels weer terug op het honk, het gaat goed hier!!
Het weer is schitterend, zoals ons verteld was.
Vanavond, voor het eten, vroeg onze schoonzoon aan Ariane: “ask Opa if he likes a rosé or a beer” ze zei: “Opa do you like a rose or a beer?”.