eindelijk gisteravond a uitgebreid aan de telefoon gehad.
het valt wel mee zegt ze, er rijden geen bussen en dat is lastig voor haar want ze is sowieso elke dag zo’n 14 uur van huis.l
ze wil ’s avonds haar eigen muren om haar hoofd en daarom elke dag van bobigny naar de andere kant van parijs.
haar gesmeekt om zo snel mogelijk deze kant uit te komen.. waarom eigenlijk?
is het hier beter?
de maat lijkt ook hier zoek met het gefiezel over een alofniet kogelgat dat in geen verhouding staat tot wat er werkelijk aan de hand is.
tenenkrommende rita daar in die herdenkingshal.
donner, die op zijn schreden terugkomt en zelf een minuutje inlast…
met a dus gemijmerd over onze dagen toen, en nee er was geweld maar niet direct tegen mensen.
toch een beetje selectief geheugen?!
en ja we zijn allebei bang dat het overslaat (zoals toen), voorzover dat nog niet gebeurd is.
9 en 10 mei 1968 liep ik samen met a een soort internationale Pax Christi van Parijs naar Chartres en met de trein weer retour.
we kwamen op 10 mei aan in een stad die in brand stond.
dat had zo zijn redenen
we kwamen Parijs niet uit en bleven noodgedwongen hangen bij nonnen op ‘boul mich’.
a heeft er een grote liefde ontmoet en woont en werkt nog steeds in parijs dwz bobigny, alleen nu, maar met haar dochter in dezelfde stad.
10 mei 68 is een begrip geworden.
ik ben er altijd een beetje trots op geweest dat ik daar toen domweg was.
nu 2005 ben ik vnl onzekerover wat ik moet vinden.
ik ben met Martin Brill het gemekker zat.
laat het nou eens gewoon over zijn, terug naar de orde van de dag.
kan dat nog?
waar zijn de echte bestuurders, die waren er toch altijd?die sterke mannen en vrouwen die rustig en bedaard de boel in evenwicht hielden, op wie we konden vertrouwen.
NYT? die kopte : europa u bent in oorlog!
oorlog?
Helaas zal terug naar de orde van de dag niet zo simpel zijn. Andere mensen willen ook een goed leven met werk en plezier. En dat vergt goede bestuurders die we niet hebben. In heel Europa niet.