….
Omschrijving
“Branduren” van Cobi van Baars beschrijft een geboortedag en een sterfdag. Twee gebeurtenissen waarbij Naomi’s familie samenkomt in een te kleine ruimte. Uren waarin groot en klein leed door elkaar lopen en de toch al moeizame verstandhouding zwaar onder druk komt te staan.
In beeldende, indringende en tegelijk ingehouden taal weet Cobi van Baars de onderstromen van het menselijk gemoed te schetsen en haarfijn bloot te leggen welke psychologische mechanismen er binnen een familie werken. Zo weet ze een universum op te roepen waarin je wil blijven maar tegelijk uit wil verdwijnen, even onontkoombaar als het leven zelf.
In beeldende, indringende en tegelijk ingehouden taal weet Cobi van Baars de onderstromen van het menselijk gemoed te schetsen en haarfijn bloot te leggen welke psychologische mechanismen er binnen een familie werken. Zo weet ze een universum op te roepen waarin je wil blijven maar tegelijk uit wil verdwijnen, even onontkoombaar als het leven zelf.
Kleine setting, groots uitgewerkt
‘Branduren’ is de derde roman van de hand van Cobi van Baars, nadat ze eerst vooral schilderde. Of zoals ze zelf zegt: ‘Misschien had ik het schilderen nodig om tot schrijven te komen.’ In ‘Branduren’ spelen handen een belangrijke rol, net als in een hoop van haar prachtige schilderijen, en wordt duidelijk gemaakt op hoeveel manieren ze een rol kunnen spelen in de communicatie tussen mensen. Als je de zeggingskracht van handen in beeld wilt zien, is een bezoekje aan www.cobivanbaars.nl zeker aan te raden. De verbindende factor in het verhaal is de jonge fysiotherapeute Naomi, die zich op een dag hals over kop in een relatie met Bient stort. We krijgen het verhaal mee zoals het door zes verschillende personen gezien wordt: Naomi, haar ouders Barbara en Gerrit, Bient en zijn ouders Tjistske en Michel. Het is meesterlijk zoals Cobi van Baars elk personage zijn of haar eigen stem mee weet te geven en toch de harmonie in het verhaal weet te bewaren, terwijl die harmonie in de levens van de hoofdpersonen af en toe ver te zoeken is. ‘Voor de zoveelste keer voel ik woede wellen. (…), maar bovenal omdat er iets uit elkaar valt waar we bij staan. Het gebeurt voor onze ogen, maar niemand lijkt bij machte het te stoppen.’ Een geboorte markeert het einde van het eerste deel, maar toch duidt het geen nieuw begin aan, want het tweede deel heet ‘Einde’, het einde van een van de hoofdpersonen, dat zo mogelijk nog intiemer wordt beschreven dan de geboorte. ‘Want als de wijze van geboorte bepalend is voor wat volgt, hoe zit het dan met sterven? Strekt zo’n moment zich ook uit? En in welke richting? Met terugwerkende kracht over het leven of werkt de manier waarop je sterft door in je dood?’ Het is bijzonder knap hoe Cobi van Baars in weinig woorden complete persoonlijkheden neerzet die allerlei gevoelens oproepen bij de lezer, zowel positieve als negatieve. Er is geen alwetende verteller die de gebeurtenissen duidt, er zijn alleen zes verschillende perspectieven waardoor de lezer zich een beeld, en daardoor een mening, kan vormen. Het is wel duidelijk dat de auteur net zo beeldend kan schrijven als ze schildert. Over haar eerste boek ‘Schipper & Zn’ zei ze in De Gelderlander: ‘Mijn werk schuurt een beetje, er zit een haakje aan. (…)Wat ik maak mag rauw zijn, een beetje ongemakkelijk. Er mag iets botsen.’ Dat is ook van toepassing op dit boek en dat maakt dat je door wil lezen, je verdiept in de motieven en gedragingen van de hoofdpersonen, om het er vervolgens wel of niet mee eens te zijn. Een prachtig boek waar voor de lezer zelf nog genoeg valt in te vullen, maar dat je met een voldane zucht kunt dichtslaan.
Geen woord te veel gezegd, van genoten. Ga zeker ook haar eerdere boeken lezen. Fijn zo’n ontdekking