In dit spuugbakje die ik onder het wakend oog van mijn neefje: “wat heb jij gepakt bij oma?” wat verdroogde roosjes die op haar bed lagen, haar rozenkrans (nIEt haar mooiste) want haar jongste broer, toen ook al over de tachtig, bezwoer me dat hij die wilde hebben, en onze lieve vrouwe van den Bosch in een klein kokertje, dat ik nog snel in mijn jaszak kon stoppen voor de kraaien haar oppakten. Dus in 2010 al vijf jaar gelden dat mijn moeder overleed.
Zo af en toe heb ik nog wat met haar te bepraten, zoals nu, wat zou ze het énig vinden en ik zou haar meteen vragen hoe je sokken breit, want dat deed ze blind…
De tijd vliegt en gaat als zand door onze handen. Mijn moeder is dit jaar alweer vijf jaar dood. Maar ik praat niet meer met haar. Ook wel jammer.
Ha, kwam net jouw ‘duiven’ herinnering tegen in logjes over mijn overleden moeder.
Denk ga hier even ((zwaaiien)), want kijk steeds zo stilletjes om een hoekje.
En kijk ook jij denkt aan je moeder !!
Je praat zelfs met haar !!;-))
Vergeten doen we hen in ieder geval NOOIT, of we nu praten of niet hé .
Hier een reserve (((ZWAAAAIII))) voor alvast voor de volgende ‘stille’ keren !!;-))
@marian’ne: Ja ze vliegt nog steeds als duif in onze achtertuin en wat zou ik haar graag het nieuws van ons as kleinkind verteld hebben!
Mooi zo’n herinnering.
Moeders worden toch altijd weer gemist, mijn moeder overleed al heel lang geleden in 1980 en ook ik denk vaak: “kon ze nu dit maar zien of haar achterkleinkinderen meemaken!” Ik praat niet met haar, maar vind haar overal.