  Ze logeerde hier. We genoten met volle teugen zagen hoe ze de wereld enthousiast tegemoet liep, almaar druk ‘pratend’ onbevangen, vol vertrouwen. Ik reed voor het eerst sinds jaren weer eens naar Schiphol (in gezelschap van lieve vriendin dat wel – maar toch een overwinning) daar namen we haar over van haar moeder, en brachten haar dit weekend ook weer weg.
En dan zijn er zulke verschrikkingen, durf bijna niet te denken aan hoe zij zal leven in een wereld die zo gruwelijk kan zijn.
Kavafis is nooit ver weg, en deze dagen:
WACHTENDE OP DE BARBAREN
-waar wachten wij op, verzameld op het marktplein?
De barbaren zullen vandaag moeten komen.
-Waarom heerst er zo’n ledigheid in de senaat?
Wat zitten daar de senatoren en geven geen wetten?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen.
Wat voor wetten zullen de senatoren nog maken?
De barbaren zullen, als ze er zijn, de wetten geven.
-Waarom is onze keizer zo vroeg verrezen,
en waarom zit hij bij de grootste poort van de stad
op zijn troon, officieel, met de kroon op zijn hoofd?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen.
En de keizer wacht af om hun leider
te ontvangen. Zelfs heeft hij een perkament
laten maken om hem te geven. Daarop
schreef hij voor hem veel titels en grote namen.
-Waarom verschenen vandaag onze beide consuls
en de praetoren in hun rode, hun geborduurde toga’s:
waarom deden ze braceletten aan met zoveel amethisten,
en ringen met prachtige glanzende smaragden:
waarom namen ze vandaag die kostbare staven ter hand
bezet met goud en zilver, uitzonderlijk geciseleerd?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen,
en dergelijke dingen verblinden de barbaren.
-Waarom komen ook niet, zoals altijd, de waardige oratoren
om hun redes te laten horen, om het hunne te zeggen?
Omdat de barbaren vandaag zullen komen,
en die houden niet van welsprekendheid en mooie redes.
-Waarom begint nu ineens die onrust
en die verwarring.(Wat werden de gezichten ernstig).
Waarom lopen nu snel de straten en de pleinen leeg,
en gaan allen naar huis terug, diep in gedachten?
Omdat het avond werd en de barbaren niet gekomen zijn.
En er kwamen mensen aan uit het grensgebied.
Die zeiden dat er geen barbaren meer zijn.
En wat moeten wij nu zonder barbaren.
Die mensen waren tenminste een uitweg.
Â
Wat lief, die handjes met dat brood!
Bij het zien van de foto en het lezen van je verhaal lopen de rillingen over mijn rug…