 Daar zijn ze dan, de zusjes. Wij waren een tijdje weg, op en neer op en neer. (lijken fam. R. wel ) en dan nu weer thuis. Of ik het daar lang uithoud is niet goed in te schatten. Schatjes, schAtjes SCHATJES, schreeuw niet zo hard vdC.. we deden daar de ondersteunende diensten, en dat was hard nodig want L kwam niet veel verder dan voeden verschonen, vertellen en knuffelen met A’tje. Wanneer ik Jessie uit haar mandje haalde om naar haar moeder ter brengen, rende Ariane naar L en woof naar mij: ‘bye bye’. Zo kregen we toch enig inzicht in haar zielenroerselen.
In alle hectiek van bereikbaar (willen) zijn, koffers in en uit, heb ik de instellingen van mijn aaifoon (dat moet zo, anders word je ongewild achterna gezeten begrijp ik) volledig vernield. Geen mailtjes dus, af en toe kwam er iets van de boekgrrls voorbij waaien, maar merkwaardig genoeg wel ‘wordfeuden’ inclusief de chatservice… ik zal het maar niet zeggen, maar… jawel! Hoe kan een mens nou leven in deze virtuele wereld als je daar zo in belazerd word?
Enfin,geen dikke tenen. Ze groeien en bloeien dat het een aard heeft,de kleine meisjes dus, en ik heb weer rust om bv Connie Palmen te lezen. Zij kreeg nogal wat over zich heen de afgelopen weken. Toch rest mij slechts compassie. Haar ‘Wetten’ en Vriendschap bleven me bij, I.M. : bedenkelijk en dit zo’n enorm verdrietige schreeuw, volledig in de vernieling. Maar goed dat was vandaag, er waren ook Verdoving van Anna Enquist en het boek van Edwin Mortier over zijn moeder met Alzheimer. mwah mwah. Ik zal niet in de goede conditie zijn geweest.
En er was natuurlijk Kent, schitterend land, prachtige vergezichten ik ga er langzaam van houden, zou er kunnen wonen. Het is prettig om het gevoel te hebben dat je er een beetje thuis bent, de weg weet in de Waitrose, hoe je met de trein wáár in Londen komt; nee Leonardo da Vinci  tot diep in december uitverkocht.