Een van de afspraken was dat we met de ouders van St naar Wellington zouden gaan met de Kiwirail., heen, en langzaam terug via New Plymouth en de rest van de westkust:
De treinreis zal ik niet snel vergeten. Het was heet die dag en de trein was niet bepaald een Thalys. Het was een gewone trein, nogal smal in mijn ogen. En de rails aangelegd over enorme viaducten soms, bruggen, rakelings langs afgronden etc.
Hij zat mudvol met vnl grijsaards zoals wij. Een internationaal gezelschap, veel mensen nemen deze trein om op een rustige manier naar het zuider eiland te gaan.
Zoals bij ons elk najaar treinen vertraging hebben door het vallend blad; hier stonden we regelmatig stil ( op enorme ongemakkelijke hoogten) omdat de rails oververhit raakten.
Enfin een vertraging van 3 uur en dus te laat in Wellington om nog ergens te kunnen eten.
Deze keer vergat P zijn medicijnen en hakte ik maar de knoop door en ging in een nachtelijk Wellington op zoek naar een apotheek, geëscorteerd door een Russische taxichauffeur.
Goed hotel, midden in het uitgaansgebied dus slecht geslapen.
Volgende dag naar het tepapa museumTe papa
Zowat de hele dag in rondgedwaald, indrukwekkende Gallipoli tentoonstelling. Eerstens omdat ik tamelijk onwetend was over wat WW1 hier in NZ en Australië heeft betekend. Ten tweede, je zou het niet verwachten, maar de filmindustrie is nogal actief in Wellington (the lord of the rings werd hier opgenomen) en zijn ze nogal bedreven geraakt in het feilloos maken van scenes en mensfiguren. Uit welke film deze figuren zijn ben ik vergeten, maar zie P naast zo’n soldaat! Idd feilloos, de haartjes op zijn arm, zweet en wondjes op zijn gezicht erc.
