buurtsuper
Â
Â
grauw van rouw staat ze in het lentelicht
wrikt haar rollator wereldvreemd
in het smalle winkelpad
drukt haar duim woedend in bananen
spreekt aan op anijsblokjes en rookvlees
rukt het onderste pak mariakaakjes uit de stapel
schaaft  blote meisjesenkels rood
controleert en nog eens de bon en aankopen
geeft oponthoud, Â het is stil
als ze zacht mompelt dat het niet mee valt
Â
Wat mooi! Ik zie ze vaak, en je hebt het prachtig onder woorden gebracht! Bij ons veel bejaardentehuizen, dus voor mij heel herkenbaar. Groetjes Loes
Wat prachtig en indringend is dit gedicht!
Het brengt me ognblikkelijk terug naar de ontmoeting die ik een maand of twee geleden had met een mevrouw die net weduwe geworden was. Ze stond binnen in een glazen huisje te pinnen en ik wachtte achter haar rustig tot ze klaar was. Na mijn begroeting bleef ze staan en we kregen een gesprek. Ze was als de vrouw uit het gedicht, maar na het gesprek liep ze toch iets rustiger en blijer verder leek het.
We moeten niet te snel oordelen op de buitenkant…
Wat mooi heb je dit weer opgeschreven.
🙂
Wat kun jij toch een juweeltjes maken!
jop