ik snap wel dat je langzaam moet wennen, en dat je steeds vaker van dit soort boeketjes gaat versturen en dat dat óók weer een ritueel wordt.
maar er echt aan wennen zal ik nooit.
je slaat de krant open en daar staat de naam van iemand die ooit een tijd lang met je mee liep in het leven.
long long time no hear… en nu is het te laat!
dat schuurt en daar wil ik over praten maar het levenom me heen is druk druk druk.
en dan gaat het zo voorbij.
twee mannen in twee verschillende kranten. jong, nou ja relatief jong.
de gynaecoloog die zo’n dertig jaar geleden zo belangrijk was in ons leven.
kundig, aardig, betrouwbaar.’een mensch’.
waar blijven al die vaardigheden?
zo lang erover gedaan om te worden wie je bent, en dan weg..
onbegrijpelijk.
Het blijft schrikken zo’n bekende naam in de krant. Maar het zal ons steeds vaker overkomen en wennen doet het inderdaad nooit.