… al dagenlang, de wereld vergaat, beurzen onderuit,bestuurders die je vertrouwde als je eigen vader,gaan voor eigen gewin.Gruwelijk drama in Noorwegen, en ik slaap gewoon door. Nee dat is niet waar, in Londen, óók even in het zuiden, zomaar uit het niets? vechten, plunderen. Weet niet of bv Twitter zo’n vooruitgang is; je ziet vrijwel a la minute beelden en de verslagen daarvan. Te bedenken dat daar ons kind met haar man en kind woont, hoogzwanger nu, kwetsbaar. Akelig om in de nacht beelden te zien van brandende gebouwen, straten vol mensen, politie, het gegil van sirenes en dat ik het Indiaas restaurant herken waar we zo gewoon waren te gaan eten.
Zo’n dissonant ook, om dan de volgende dag foto’s te zien waarop ons klein keuteltje een bezoek brengt aan de kinderboerderij:
omg, mijn hart verzuipt; dat emmertje, haar enthousiasme die mollige armpjes…
Hoe ziet hun wereld er straks uit? Ik weet dat onze ouders dat ook dachten…
Doodeng allemaal en vooral als we onze kleinkinderen zo onbevangen de wereld tegemoet zien treden, dat is meteen ook onze hoop.
Ik troost me met precies dezelfde gedachte als jij, onze ouders dachten dat ook en nog veel meer. Liefhebben is dus ook altijd lijden. Ik wens je liefs toe
dank je wel Corrie, het wordt tijd dat ik dit log eens opschoon; het duurt eeuwen eer ik er een plaatje op heb, maar eens overleggen met de baas 😉 gaat het goed met je? ik kom nl wel af en op bezoek hoor.
Alles lijkt altijd ver weg te gebeuren, maar als je familie er woont dan is het ineens heel dichtbij.
Lieve groet Willy
Even ter geruststelling Ron, ik was in Londen, en alles was rustig. Op tv e.d. ziet het er sowieso altijd veel erger uit..
En mij helpt dan altijd, dat de wereld, hoe graag je hem ook veranderen wil, dat gewoon niet doet.Gelukkig is het niet de Franse Revolutie, en vallen er geen hoofden…Hoewel er wel doden te betreuren waren.Je kunt alleen maar hopen, dat het je kind bespaart blijft, en je kleinkinderen ook.