…. Ligt alweer een paar dagen achter ons. Zoals het in je jeugd ook altijd zomer is/was, zo gaat het denken aan Pasen samen met een zachtgeel jurkje, en met de hele familie naar de kerk. Allemaal in het nieuw. Dat beeld is sterker dan het vastentrommeltje, de Paasklokken of dat ellendige op en af bidden en naar het (enge) kerkhof lopen, op goede vrijdag. Volgend jaar voor mijn kleindochters kuikentjes gele mousseline jurkjes maken met applicaties van kleine lichtblauwe en rose bloemen, en een brede strik van satijn in de taille.
Vanmorgen in de ‘Coster’ lijst, het volgende gedicht:
* 10 april 2004: Leo Vroman
* Leo Vroman viert vandaag zijn 97ste verjaardag
Scheppinkje
Kon ik Jou, Heer, tezamensponzen
tot een gebaartje op mijn hand
en gaf Jou alle kralen, donzen,
poesjesmiepsen en hommelgonzen
en Jij weefde het verband …
ik zou mijn vingers rond Je sluiten
en Jouw gekriebel zó beminnen
terwijl Je scheppend was daarbinnen
dat ik mijn vuist héél zacht van buiten
zou kussen;
en als ik op een teken
Jouw werk voorzichtig zou ontbloten
nimmermeer zijn uitgekeken
op mijn lege handpalm, grote
God
en nooit meer spreken.
Leo Vroman (1915)
uit: De gebeurtenis en andere gedichten (2001)