Oortjeshekken
Er wordt geschaatst in de ooijpolder
Afrikamuseum; worldpressphoto
Het was ijs en ijs koud, T kwam dapper met de trein. We lunchten in Oortjeshekken, er werd geschaatst in de Ooijpolder en we togen naar het Afrikamuseum om nog gauw de worldpressphoto 2017 tentoonstelling te zien.
Plaatje hè, zomer in nz. Alhoewel, scholen zijn weer begonnen in februari, maar volgens L was het een prachtige zomer en maakten ze mooie tochten naar het hoge noorden van het Noordereiland en het Zuidereiland.
Hier is het koud, wel heldere dagen. Fysio leerde me trucjes om de kramp rond mijn nieuwe knie wat te beteugelen.
13 jaar en nog lang niet vergeten.
Haar achterkleindochter is thuis in dit huis.
Levensloop
Voor bijna alles heb ik mij geschaamd.
Mijn nek, mijn haar, mijn handschrift en mijn naam,
de schooltas die ik van mijn moeder kreeg,
mijn vader die zich in een blazer hees,
het huis waar ik voor vriendschap heb bedankt.
Maar nu mijn vader aan vijf slangen hangt,
zijn mond steeds heser over afscheid spreekt,
nu hurkt mijn schaamte in een hoek. Hij stierf
zoals hij in zijn Opel reed: beheerst,
correct, zijn ogen dapper op de weg.
Geen zin in dom geworstel met de dood.
Hoe alles wat ik nog te zeggen had
onder de wielen van de tijd wegstoof.
uit: ‘Dit is mijn dag’, 2004, Menno Wigman.
Aan de andere kant is het volop zomer, tenminste op het Zuidereiland het Noordereiland is zeer nat en heeft te maken met overstromingen.
De meisjes vissen hun maaltje clams bij elkaar.
Deze plaatjes moet ik niet teveel zien; we zullen er weer naar toe moeten.
Eerst morgen naar de orthopeed…
Samenvatting
Twee broers groeien op op een Oostenrijkse boerderij, waar koeien nog met de hand gemolken worden. Alexander ontvlucht die door in het leger te gaan. Als hij na een affaire trouwt met de vrouw van een overleden meerdere besluit hij zich weer in een landelijke omgeving te vestigen. Jakob, de jongste probeert met zijn vijftien jaren het bedrijf draaiend te houden, maar zijn vader verkoopt stuk voor stuk alle grond en vee om te beleggen in dubieuze projecten. Hij vlucht in een liefdeloze relatie met een meisje dat een kind heeft van zijn vriend. Als die vriend zelfmoord pleegt, gaan de geruchten dat Jakob daar schuldig aan is en keert hij beschadigd terug naar zijn ouderlijk huis.
P gaf dit gedicht van Fernando Pessoa mee aan A op haar laatste reis.
Ik las ‘het laatste licht’ in een ruk uit. Heerlijk om weer zo te kunnen lezen. ‘Aftellen’ ligt te wachten én ‘laatste vrienden’ van Jane Gardam.
Revalidatie van mijn knie valt tegen, nu is het de peesplaat rondom de knie die opspeelt. Ben de pijn langzamerhand zat.
Ze werd naar dit kerkje gebracht, er werden mooie woorden gesproken, prachtige muziek gedraaid en toen ging ze in een zee van witte bloemen.
Ik geloof dat ik nooit wen aan de dood.
Daarna samenkomst in de kroeg en het ‘opnieuw’ ontmoeten van mensen. Koffie en een borrel, ik bleef treurig. Ik weet wel dat het dan altijd uiteindelijk gezellig is maar dat voelde ik niet.
En een schitterend gedicht van Pessoa dat ik nog moet zien te achterhalen.
Ik was bang voor mist vandaag maar er was op de terugweg onmiskenbaar meer licht. Ook ganzen dus sneeuw.
En dan dient het gewone leven zich alweer aan, daar zit ik weer in voel ik echt.
3 maanden geleden dacht ik dat dat niet meer bestond.
Vriendin M adviseerde me Elisabeth Jane Howard, de eerste twee dikke delen van dit familie epos.
Vanmorgen dan eindelijk het mailtje waar ik al een week op heb gewacht.
Mijn oudste vriendin is overleden.
Voel nu heel duidelijk ‘haar lijden is voorbij’ en ben daar opgelucht over.
Samen jong, samen zoveel beleefd
Tristesse
Zelig Nuujjaor
de kop vol haor
De móndj vol tenj
En ‘n waffel in de henj
