We gaan, de koffers raken langzaam vol, en nee ik ben niet bang.
Nou vooruit; een beetje wel, het hoofd nog niet helemaal terug op normaal en het been zwaait af en toe nog willoos uit. Geen verse bloedingen of infarcten te zien, wél oude. Brrr
Ik mag vliegen maar geen autorijden, dat was ik toch niet van plan.
Verzekeringen geregeld bankpassen op wereldwijd.
Ik verbeeld me dat ik het zachte haar van de meisjes al ruik…
Jeroen nam vanmorgen de tuin flink onderhanden er bloeit hier en daar nog een roos. We kunnen gaan, liever bleef ik in deze barre tijden dicht bij huis. Al mijn dichtbij geluk roept ons van de andere kant.