woord

Sinds ik het weet Jacqueline E. Van Der Waals

Sinds ik het weet – ik weet het wel, ofschoon

Nog onder ons angstvallig wordt ontweken,

Het booze woord te noemen, dat bij ‘t spreken

Licht ruw of wat onzuiver klinkt van toon, –

Sinds ik het weet, werd mij de overvloed,

De schoonheid en de zoetheid aller dingen,

Die mij alom omgeuren en omringen,

Nog wél zo liefelijk en wél zo zoet.

Sinds ik het weet, schijnt mij de atmosfeer

Doorwasemd en doorgeurd van zoele togen,

Het is of ieder zintuig en vermogen

Nog fijner werd en scherper dan weleer.

Sinds ik het weet, treed ik wien ik ontmoet,

Den vreemden en den vrienden op mijn wegen,

Ontroerder en vertrouwelijker tegen,

En ‘k groet ze met een vriendelijker groet.

Sinds ik het weet, is God mij meer nabij

En vaak, in d’ernst van ‘t aardsche spel verloren,

Zoo ernstig en zoo diep als ooit tevoren,

Gevoel ik plots Gods glimlach over mij.

Sinds een paar weken leven we met dat ‘woord’! en nee ik gevoel niet plots Gods glimlach over mij. Maar wat ik altijd gedacht had, blijft uit. De wereld vergaat niet, wel is elk moment van de dag ermee ge/vervuld. op aanraden van een dierbaar mens verdrijf ik (vrij)wel elke nare gedachte met een kordate: ‘dat sta ik niet toe, we gaan dat goed aanpakken. Zijzelf blijft zoals ze was: sterk en dapper en niet voor een kleintje vervaard.Wat wel waar is dat je voortdurend moet wachten…

Vanmiddag is de Vierdaagse geëindigd onder verschrikkelijke hoos en onweersbuien, uit mijn raam zie ik hordes fietsers onder fladderende natte plastic capejes.