Natuurlijk weten we allang, dat niemand beter dan zijzelf haar bootje bestuurt.Kijk hoe ingespannen ze dat doet. Wij waren in Parijs, héél lang geleden om de ingepakte Pont Neuf te zien van Christo.
Even een dag op en neer, In de Tuilerien kon ze haar bootje laveren, tussen alle anderen van spelende kinderen (en wij onze voeten even sissend in het water houden).
we hebben gewacht
gebeden,en gezien
dat je het alleen moest doen
wÃj hebben stil in elkaars armen gelegen
en geweten waarom je ons kind bent/ons geluk
rode haren gele laarsjes, tricky combinatie
wie niet waagt die niet wint
terwijl je victoria street station passeerde
gaf de patholoog anatoom je krediet
weer ruimte en vrijheid
om te gaan om te gaan
Laat de hoop nooit varen.
Dit in tegenstelling tot haar bootje.
Wat een mooie belevenis was dat, vast en zeker.
Heel veel sterkte samen!
Wat een zorgen moeten jullie hebben.
… nog een (((knuffel)))
Een zorg minder lijkt mij juist.
En oh, Parijs. Wat een zaligheid toch.
Ben blij voor je Ron!
Wat fijn dat ‘zij’ zelf aan het roer zit en jij/jullie mee mogen varen.
Achter haar met je armen wijd voor het geval dat !!!:-))).